DE DOOD-TRILOGIE
8 okt ‘21 / 13 nov ‘21 / 23 apr ‘22
We cremeren familieleden niet op een bootje op een rivier, we hebben geen wekenlang rouwfeest met honderden mensen, we nemen de urn mee naar huis, we huren een plek op de begraafplaats voor oma, we eten nooit cake behalve na een crematie, we sturen tikkies voor het rouwboeket, we schrikken van het woord ‘erfbelasting’.
In Nederland staat de dood ver van het leven af. Hoe komt dat? Wat valt er nog meer onder rouw dan alleen de dood? Gaat rouw niet ook over verlies in allerlei vormen? Wat doen we met rituelen? Hoe vier je de dood, hoe betuig je de laatste eer? En hoeveel kost dat eigenlijk?
# 1: IK ZEI GEFELICITEERD IN PLAATS VAN GECONDOLEERD
[..] tien jaar lang speelde ik voor extravert / toen pinden ze me vast op een ziekenhuisbed / en mijn bloedvaten nietten ze dicht / nu ken ik mijn bloedgroep / en mijn vriendengroep / die met de maand kleiner wordt [..]
schrijft dichter des vaderlands Lieke Marsman in haar dichtbundel In Mijn Mand.
De kist is dichterbij dan je denkt. Voor je het weet lig je erin, sta je ernaast, of moet je ’m dragen. Laten we eerlijk zijn: we zijn sterren in het plannen van ons leven, maar aan de dood ontkomen we niet. Die heeft overal schijt aan en nul respect voor onze agenda. We sterven allemaal, maar praten er wel erg weinig over. Dus dat gaan we doen. Nu, niet wanneer het al te laat is. In de eerste editie van DE DOOD-TRILOGIE vragen we: hoe leef je als de dood elke nacht naast je slaapt, maar in de ochtend vertrekt zonder jou? Bestaat er zoiets als een cursus dealing with death 101? Hoelang mag je rouwen voor je een blok aan het been van je vrienden wordt?
Samen met schrijvers Lieke Marsman, Valentijn Hoogenkamp en ons Natte Inkt-talent Jasper Albinus verkenden we de nabijheid (of totale afwezigheid) van de dood in het dagelijks leven.
# 2: DE DOOD IS UITEINDELIJK OOK GEWOON EEN TRANSACTIE
In the circle of life is er een heel fucking scala aan partijen die verdienen aan de dood. Rouw is nu eenmaal big business, je sterft tenslotte maar één keer. Je verdiepen in de dood betekent je helemaal de getver schrikken van de prijs van een rouwkrans, overwegen je lichaam aan de wetenschap af te staan (want goedkoper voor de mensen die je achterlaat), ontdekken dat er een fucking wachtlijst is om dat te doen en dan maar gewoon een fles whiskey opentrekken want holy tits, fuck deze shit.
Hoeveel money kan je maken op een dode? Hoe duur is rouw? Is het erg als tante Jannie in de goedkoopste kist de grond in gaat? Wat de fuck is erfbelasting? Hoeveel is een mooi afscheid waard?
Dood en kapitalisme, hoe zit dat nou eigenlijk? Natte Inkt-talent JASPER ALBINUS en schrijvers MARTIN ROMBOUTS en ARNO VAN VLIERBERGHE keken met ons naar de money-kant van het leven voor en na de dood. Want ook sterven is een hustle, player.
# 3: DEAD CAT TURKEY CIRCLE DEATH DANCE
De dood is intens, erover praten is fucking eng en alles kost meer dan een dikke bak geld. Alle facetten aan afscheid zijn kut en het hele proces maakt eigenlijk dat je liever je abonnement op de wereld opzegt om vervolgens te verhuizen naar een fort van dekens in de woonkamer. Wat nou als er toch een manier is om grip te krijgen op deze idioterie? Wat als je het leven (en de dood) kan vieren op een manier die noemenswaardiger is dan koffie en cake na een doodsaaie afscheidsdienst van anderhalf uur?
Afscheid vraagt om rituelen. Om dingen zoals dansen op een graf in een walm van wierook, wodkashots in je muil gieten op een begraafplaats, dertien snaterende kalkoenen rond een dode kat zien cirkelen, een ecosysteem verstorende vuur-lampion met de naam van je ex erin de lucht in laten. Welke rituelen zijn er rond afscheid en sterfte? Kunnen we de dood vieren? Wat doen we met onze emoties als we imploderen en exploderen tegelijk? Zou de dood eigenlijk ook een feestje kunnen zijn?
Natte Inkt-talent JASPER ALBINUS en schrijvers BAKR AL JABER en RADNA FABIAS joinden ons op de dansvloer voor de allerlaatste death dance. Het was prachtig.
Foto’s door Robin Alysha Clemens
